اثر تزریق داروهای سولپیراید و بروموکریپتین به داخل هیپوتالاموس بر ترشح حجم شیره و اسیدیته معده در موش صحرایی

چکیده هدف این مطالعه یافتن این مسئله بود که آیا تغییرات ترشح حجم شیره معده و میزان اسیدیته (ph) آن حاصل اثرات اولیه عوامل داروهای مصرف شده است یا اینکه در اثر تغییرات سطح گرسنگی، هضم و گوارش می باشد. در این مطالعه 80 سر موش صحرایی تحت بیهوشی عمومی زیر دستگاه استرئوتاکس قرار گرفتند. حیوانات به 8 گروه تقسیم شدند: دو گروه کنترل a و b، دو گروه شم که حلال داروها را دریافت می کردند، دو گروه سولپیراید (داروی آنتی سایکوز، آنتاگونیست گیرنده d2 دوپامینی) با دوزهای 4 و 8 میکروگرم، یک گروه بروموکریپتین(آگونیست گیرنده های d1 و d2 دوپامینی) با دوز 25 میکروگرم، و یک گروه مختلط که سولپیراید 8 میکروگرم را همراه با بروموکریپتین 25 میکروگرم دریافت می کردند. ترشح شیره معده از لحاظ حجم اندازه گیری می گردید و ترشح اسید معده نیز با دستگاه ph متر دیجیتال ثبت می گردید. گروه سولپیراید 8 میکروگرم و گروه مختلط اختلاف معنی داری در حجم شیره و ترشح اسیدیته معده نشان دادند. این مطالعه نشان داد که سولپیراید (8 میکروگرم) توانست به طور معنی دار حجم ترشح شیره معده را افزایش دهد و میزان اسیدیته معده را برحسب ph کاهش دهد. بروموکریپتین بتنهایی نتوانست ترشح حجم معده و اسیدیته معده را به طور معنی دار تحت تاثیر قرار دهد اما همراه با سولپیراید 8 میکروگرم به طور معنی داری توانست حجم ترشح شیره معده را افزایش و میزان اسیدیته معده را برحسب ph کاهش دهد.